nigdy nie rosła tam trawa, wczesnowiosenni
piromani omijali to miejsce jak leprozoria
spalono tu miejscowe czarownice, teraz
strzępy ich włosów jawią się babim latem

oglądaliśmy rosnące mury kościoła, obłoki
świętych przenikające przez rusztowania
zastygające w biblijnych pozach, komunia
z paluszków i oranżady, spowiedź ze słabości

najbliższych tych wstydliwych, zaczynałaś
wierzyć, gdy ja przestawałem, kołysząc się
na wysokim krawężniku jak na równoważni
planowałaś nas z benedyktyńską precyzją

niecierpliwi pod opuszkami palców, byłaś nadzieją
lokalnego klubu pływackiego, zdolną żabkarką
z niespotykaną pojemnością płuc, wiecznie
obolałymi stawami, nie słyszałem o tobie

nastoletni piromani podpalili zrujnowany kiosk
gdzie przebierałaś w kolorowych gumkach do włosów
ich strzępy jawią mi się babim latem