Ten wiersz z pozoru jest tylko trójwersem, rozszczepionym obszernym wtrąceniem. Ale też to wtrącenie jest zamierzoną historią tajemną, z rodzaju tych jakie znają tylko przedmioty, które trafiają w nasze – niczego nie podejrzewające dłonie. Czy zakończeniu zabłysło by tym światłem nie z tego świata, gdyby nie owa historia tajemna opowiedziana w nawiasie? Czy z kolei historia tajemna nie byłaby banalna, płaska, gdyby nie to, że złączona jest organicznie z Ikoną i to co symbolizuje? Wtrącenie jest właściwym wypełnieniem tego, co wieczne i niezmienne, bez którego to wypełnienia transcendencja jest jak miedź brzęcząca. Wieczna jest tafla rozszczepionego na kształty, kontury, barwy, dźwięki – światła. Refleksy przechodzące przez pryzmat codzienności zmieniają się, migoczą, bo świat, to migotanie, wieczna zmienność, czasem uprzykrzona powtarzalność, czasem beznadziejna mitręga, mozół ale to w niej i przez nią dochodzi do Objawienia. Dla autora-podmiotu ta Ikona to cała seria bardzo konkretnych skojarzeń, osadzonych na osi linearnego czasu (który nie tyka istoty Ikony, jej istota jest poza-czasowa). Ojciec dziadka ma przydane cechy eremity, przekazującego w dół drabiny pokoleń nie tylko narzędzia, ale zasadę porządku, codziennego czynienia kosmosu, wyłaniania świata z magmy przypadkowości. Oznaczony jest w tym wierszu ziemska niemocą, jest prawie po tamtej stronie ale to właśnie daje mu błogosławiącą moc. Dla podmiotu lirycznego ta Ikona i dźwięk drewna k lutego metalem jest dopiero wyzwaniem, dopiero dostrzegł, że za niemal banalnym drobiazgiem kryje się coś więcej, jest zatem tylko nieco dalej od Ciebie w tym rozpoznaniu, zatem gotowy na spotkanie z Tobą. W tym dziedziczeniu możesz stać się uczestnikiem. W prostym dźwięku wbijanego gwoździa ( z czym się jeszcze Tobie kojarzy wbijanie gwoździa, z czym?), niekoniecznie zaraz w aureolach, znakach wielkich, wiecznych z definicji, oczywistych – mieszka Tajemnica. Rzecz zwykła, niepozorna, jak ziarno gorczycy też nosi w sobie historie warta wysłuchania do końca. Za tą historia stoi, jak sądzę, przekonanie że droga zbawienia wiedzie zawsze przez twarz bliźniego, a czasem przez dawno zaklęty w drewnie dźwięk wbijania gwoździa.

Radosław Wiśniewski