Kolejny dzień, nie różny od wielu,
to samo powietrze wypełnia przestrzeń,
ta sama twarz
spogląda z lustra obitego drewnem.

A ty nie szukasz wzroku,
nie pragniesz dotyku,
śpiewasz by ciszę okryć słowami,
jak kocem córkę, jak niegdyś nas samych.

Pamiętam ręce splecione nocami,
nasze ślady na śniegu po dlugich spacerach,
moje odbicie w twych oczach,
w godzinach spojrzeń, bez liczenia czasu.