Umykają myśli tłuką się talerze
trzęsą ręce usta krzyczą wniebogłosy.

Na moich strunach grasz fałszywie
nie tracisz wiary w swoje piękne kłamstwa.

Uciekam ci, umykam, cofam czas, nadeszła pora
pożegnać się, życie zbyt krótkie jest by

popełniać tak długo samobójstwo.
Szkoda i dnia, i nocy, i mnie i ciebie i świata.

Pobawmy się w chowanego, jak kiedyś za niewinnych lat.
Tym razem schowam się daleko, przechytrzę cię.

Już mnie nie znajdziesz, będziesz szczęśliwy.
A ja? Nic tu po mnie. Żegnam. Wybaczam. I już.

Skończone.