Przedarłem się przez śniegi
Pościeli i jeszcze
Drogi broni koronka
Która pod westchnieniem
Topnieje jak szron pod dotykiem wiosny
Cień wilgotny kładąc
Na spragnioną ziemię

U wrót Twojej duszy
Czytam szeptu dreszcze
Bezgłośnie wędrując
Ustami po ciele
I nim bram podwoje
Przekroczę, wypieszczę
Tulę umęczoną
Uniesienia znojem

Jesteś mi świątynią
I wiary nie zniszczą
Ani hordy najeźdźców
Niespełnione rządzą
Ani nawet zepsucie
Szalonych kapłanów
Którzy chcąc prowadzić
Sami ciągle błądzą