"a wiatr, który przeszywa korony drzew
przydrożnych jest prawie szorstki"
Allen Ginsberg "Przerwa na obiad"


Rankiem, gdy wchodzę w to
zuchwałe słońce igły mrozu
już po krótkiej chwili
kaleczą mój nos
i wypukłość policzka.

Sąsiad z rękami zwieszonymi jak kłody
wyciągniętego z wody drewna
czubkami wypastowanych butów
rozbija podobne do lodu kryształy
powietrza. Jego uśmiech - pierwszy, który widzę
od kiedy tu mieszkam.

Za jego plecami - dwaj policjanci
poruszają się niechętnie jakby brodzili
w gęstym mleku;
prowadzi ich do poważnego zdarzenia:
palec wskazuje rozdartą siatkę i zasypane piachem
cudze miejsca.

Chwilę później stary robotnik
w wyświechtanej kurtce
ściągniętej szerokim paskiem
stęka i chwieje się nad łopatą
jak sztangista.