Na podwórku rządzi Bronuś, nikt się z tego nie wyłamie,
a nawet jak się odważy, zaraz ktoś doniesie mamie,
a ta skarci, wytłumaczy, że najlepiej już za młodu
wiedzieć, z kim, co, kiedy można i z jakiego on jest rodu.

Wieść obiegła kamienicę, wrze już od ponad godziny,
że Bronuś wszystkich kolegów zaprasza na urodziny,
a Olusia nie powinien. Co za hańba, co to będzie,
przecież Oluś jest bękartem, zdradził pleban na kolędzie.

Pozostali, ministranci, pierwsze piątki odprawione,
a że ojciec Jarka pijak , jak się wkurzy tłucze żonę,
to nieważne, to obleci. W kamienicznym środowisku
to właściwie każdy facet może swojej dać po pysku.

No to Bronuś strzelił gafę, wytknął mu to jego tata,
trzeba z tego jakoś wybrnąć. I choć mu to wszystko lata,
bo polubił Olka trochę, lubi jego towarzystwo,
obiecał ojcu raz jeszcze, od nowa przemyśleć wszystko.

Dziś pod drzwiami znalazł kartkę, kiedy wracał sam ze szkoły,
podniósł, rozwinął, przeczytał, już nie był taki wesoły.
Zabolało go dotkliwie to, co o nim sądzi zgraja:
Bronuś chyba ma kamyczki, tam, gdzie inni mają jaja.