pytasz mnie moja
no właśnie
kto
kto przez Ciebie pyta
ile dostanę za moją ziemię
jakby co

no więc co
co
ja wreszcie pytam

ile zielonych dolarów
które spłoną w stodole
carskich świnek ile
wytopię z tego słońca
tej rzeki
domu nad wodą piękną i cichą

faites vos jeux
woła wnuczka wołyńskiego ziemianina
co klucze majtków pańskim gestem
na zielony stolik
rzucał

no więc ile
kolor
parę
fula
warte są moje ziemie

i niech to będzie jasno powiedziane
widziałem czystsze wody i barwniejsze tereny

mój dom o dwóch dachach na skarpie wysokiej
gdzie Bug zakręca
a sąsiedzi Boga w sercach mają
nie jest willą w Sorrento
dostrzeżoną z wysoka
gdy pociąg gnał na koniec
italskiego buta
ani malowniczym szałasem wśród Alp
nad jeziorem Lugano
nie jest to nawet bungalow
na anty tektonicznych fundamentach
z widokiem na zatokę San Francisco

mój polski dom jednak
nie wie co to
lawiny
trzęsienia ziemi
upał nastaje tu po deszczach
zna chłody i burze
nie zagrożą mu
powodzie
z dala żyją
gady
insekty są domowe

to bezpieczny dom więc go mi zazdroszczą
sąsiedzi ze wschodu i z zachodu
a nawet bracia w ukrzyżowanym Chrystusie
co za
obiecany
dom przelewają krew w spalonej słońcem
ziemi
a za mój proponują
srebrniki

próbują wycenić
są skłonni kupić
wygrać w pokera
w ruletkę
w kości
ewentualnie otrzymać w ramach rewindykacji
za rozterki sąsiada

ziemianina z Ceranowa
co współczując spalonym jako chrześcijanin
miał ich jednak jako Polak
za wewnętrznego okupanta

to fakt mój dom
leży na polu krwi
dokładnie w połowie drogi z Majdanka do Treblinki

ale to przecież tylko część historii

mój dom najeżdżali
Tatarzy
topili Szwedzi
pognębiali Rosjanie
gwałcili Niemcy
wreszcie wykupywano za grosze
naszą krwawicę

odpowiadam
wiem
niewiele bym dostał
rien ne va plus

potoczne sformułowanie
nabiera nagle znaczenia
za nic ! rozumiesz !
nie oddam go za
nic !

to nie Hakeldama
krew nie ma ceny
jakby co
nawet




Taki poetycki brulionik po dniu spędzonym w nadbużańskim Raju
ale kto wie może i wiersz kiedyś powstanie.