Tkwi w niedzielnych poetach jakaś siła nieznana
kusząca złotą plażą - jakby to nie był banał:
wsłuchani w serenady gondolierów z Wenecji
układają swe życie, wciąż niewinni, jak dzieci.

Naiwni jak turyści znowu wpuszczeni w kanał
płyną do Ameryki, albo gdzieś na Bahama,
nurkują całkiem nago w ciepłych wodach nadziei
układają pasjanse licząc, że to coś zmieni.

A w tygodniu mdłe życie
płynie w swoim korycie;
nieszczęśliwi poeci biorą je tak jak leci
zaglądają do sklepów
z piosenkami dla dzieci
każdy czas dzielnie dzieli
wyglądając niedzieli.

I gdy znowu się znajdą w swym ulubionym czasie
będą grać na gitarze, klarnecie, kontrabasie;
nawiedzeni klezmerzy, lunatyczni turyści
marzący, że ich miłość do poezji się ziści.