Inny wiatr wieje już od roku,
ptaki- niewolnicy czasu
zdążyły odlecieć i zostawić gniazda,
dzieci rozbiegły się po boiskach
a matki wyciągnęły im sanki.
Świat przesiąkł zimnym i ostrym powietrzem-
na przemian nauczyłam się
je nienawidzić i kochać.

Przez rok kobiety zdążyły rodzić dzieci,
kwiaty syciły się kolorami,
wypuszczały pąki
a ja pakowałam ich kiście:
mokre, syczące życiem ugniatałam w walizki-
chciałam przynieść ci trochę życia,
wylać na ciebie ich zapach-
zamiast mojego żalu, który rośnie,
brzęczy, roznosi się i toczy we mnie.

Przez rok niebo drżało
przygniecione gorącym powietrzem,
unoszącym babie lato-
okrągłe i lekkie niczym twoje słowa.

Przez rok rośliny zdążyły się zarumienić,
malarze kreślili akty drzew,
łona zawstydzonych liści,
piersi upadłych kasztanów.

Świat zdążył żyć,
wzdłuż i wszerz tętnić.
Jedynie ten twardy kamień
postanowił się nie zmieniać.
Twoje nazwisko, imię, data
gniją mi w duszy.

One skraplają się w porach roku,
brzmią jak obietnica,
która wplata się w łąkę włosów.
Szepcze o prawdziwym jęku życia
i pośród pól-
w sztormie myśli,
w zamieci dźwięków
niespodziewanie

cichnie.


FB i blog:porzeczkowe słowa