Kiedy zrozumiałam wreszcie,

że mnie już nie kochasz

stało się tak, jakby nic się nie stało.


Wielka woda nie wystąpiła z brzegów,

ani piorun nikogo nie

zabił.


Naprawdę.


Żadne państwo nie ogłosiło stanu wyjątkowego ani

wojna się nie zaczęła.


I tylko powietrze wokół mnie

nagle zmieniło fakturę.

Lepka pajęczyna skręciła mnie w kokon

od środka.



I kiedy podczas toalety porannej,

malując rzęsy wzięłam pierwszy łyk,

moja kawa

smakowała jak błotne latte.



Spokój mnie roztrzaskał na tysiąc kawałeczków.



I nie jest to wcale łatwiejsze,

nawet, jeśli mówisz, że kochałeś mnie zawsze,

zanim się spotkaliśmy w tym pierwszym zapomnieniu.

I zanim nas śnieg,

zanim nas mróz

porozdzielał.